Üzerine titrediğin bir şey bir bakmışsın pula dönmüş, kum olmuş, fırtına çıkmış da havada uçuşuyor. Yok artık diyorsun oturduğun yerden, bu gerçek olamaz, ben bu kadar emek vermişken, bunlar başıma gelemez, geliyor...

İnsan doğası çok pis. Bugün bunu anladım. Sakınımsız davranıyor, kollarımı olabildiğince açıyorum. Hiyerarşiden mümkün olduğu kadar uzağa düşmeye çabalıyorum, olmuyor. Bitkilerden, kedilerden, güzel hazırlanmış sofralardan, topuksuz ayakkabılardan, düşlerden, düşlerden, düşlerden geçsin şu hayatın yolu, bir de insansızlıktan.

İnsansızlık çoğu zaman iyi. Bir düzeni, bir ahengi yakaladı mı insan bir başına, hiç bırakmasın. Hiç bırakmasın ki, yaralar açılmasın. Yaralar ki bazen kocaman bir oyuk, içki masalarında konuşup durulacak, tabaklar boşalacak, kadehler yarılanacak, buzlar erimiş, oyuklar hep kocaman.

İnsan doğası çok pis. Bugünümün gerçeği bu. Rüzgarlı, güneşli, şiirli bir sabahın bana getirdiği...